Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Geluk

"Wat heb ik toch een geluk", zei Japie. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. '"Nou, dat bijna iedereen mij leuk vindt en ik veel vriendinnetjes heb". Hij (9) had net zijn eerste Valentijnskaart in de brievenbus gevonden. Van een meisje van school. Rood hoofd, glunderen en schamen tegelijk. Schitterend.

Mooi dat hij vindt dat ie geluk heeft. Hij heeft immers wat meegemaakt in zijn korte leventje. En dan toch het positieve zien, dat zou ik meer mensen gunnen.

Het was geen makkelijk einde van 2024 en begin van 2025 voor hem. Zijn moeder, zoals eerder verteld, is flink ziek. Daardoor ziet hij haar niet één of twee keer in de week maar soms twee of drie weken niet. Dat knaagt aan hem en doet wat met hem. Als hij het moeilijk heeft, zit hij zichzelf ook flink in de weg. Dan zoekt én vindt hij ruzie. Hoe hard je je best ook doet als pleegouder, dat zit er gewoon in en dat snappen wij helemaal. Maar voor ons is het vaak ook lastig hoe we hem daarbij kunnen ondersteunen.

Mij begint hij steeds vaker als vader te (be)noemen, tegen vriendjes, op het voetballen enz. Mijn vriendin blijft toch pleegmoeder. Daar heeft hij immers het 'echte' alternatief voor. Voorheen corrigeerde hij nog wel eens als iemand mij zijn vader noemde, nu nog zelden.

Onlangs werd mij vader 70. Last minute met een paar goedkope tickets zijn we als verrassing naar Spanje gevlogen. Uit het vliegtuig, mijn ouders laten weglokken en dan verstoppen tot ze binnenkomen. Hij explodeert bijna van pret!! Een schitterend moment.

Nog een half jaartje en onze oudste dochter gaat naar school, de school van Japie. Vol trots liet Japie de school zien toen we vorige maand kwamen kijken met haar. Hij vertelde iedereen: "Dat is mijn zusje." Ze zijn ook vaak echt broer en zus. En poeh wat kunnen ze elkaar in de weg zitten. Nu weet madammeke ook precies hoe ze hem moet pakken. Hap hap is het dan en Japie zit op de kast.