Column van een pleegouder - Marouschka

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Marouschka.

De kleine meid is een spring in het veld; spontaan, grappig en altijd aan het kletsen. 

Sta je in de supermarkt even te bedenken wat je klaar wilt maken voor het avondeten, heeft zij al tips gevraagd aan de drie mensen om je heen. Sta je bij de opticien, wordt het zesjarige meisje dat net binnen komt lopen al uitgenodigd voor een logeerpartij en heb je, wanneer het aan haar ligt, vijf mensen die aanschuiven bij het avondeten want we hebben ze toch ‘al’ begroet tijdens onze wandeling in ‘t veld. 

Wanneer we ‘s ochtends de straat van haar school inlopen en er al heel wat ouders met kinderen staan te wachten, roept ze uit volle borst ‘hallo jongens, daar ben ik weer’. Bij dit laatste moment betrapte ik mezelf erop dat ik haar in eerste instantie wilde dimmen. Waarom? Omdat zij juist doet wat ik mezelf wat meer zou willen zien doen? Er zijn, vol (zelf-) vertrouwen, zonder schaamte of aarzeling. 

Ik kan van haar leren. De kleine meid is namelijk niet bang voor spontane gesprekken, niet bang om iemand die in de trein opgaat in zijn telefoon te verleiden tot een gesprek, niet bang om mensen aan te spreken, om hulp te vragen, verbinding op te zoeken of via een ander voor elkaar te krijgen van dat wat zij in haar koppie heeft. 

Heel af en toe baart me dit wel eens zorgen want deze openheid ligt op het randje. En eerlijk; soms ook ver eroverheen. Maar … ze is nog maar vier en nu is het ook haar kràcht! Aan ons om haar te leren waar het randje ligt. Balanceren houdt ons alert. Dus laat haar maar lachen, praten en contacten leggen. Wie weet, geeft haar onbevangenheid nog een beetje af op ons… en de mensen in de winkel, de trein, het veld of in de straat van de school. 

Dus ja: halloooo allemaal; hier is ze!!!