Pleegzorgverhalen - Full House

Iedere maand deelt een van twee pleeggezinnen haar ervaringen. Deze maand stellen de twee gezinnen zich voor. Het gezin van Demelza door deze column 'Full House'

Toen ik kind was wist ik één ding heel zeker: ik wilde mensen die het moeilijk hadden helpen. Ik zag beelden van uitgehongerde mensen in Afrika, kindhuwelijken in India en vond dat de rijkdom op aarde maar slecht verdeeld was. Toen ik ouder werd kreeg ik daar een duidelijker beeld bij: adoptie. Hoe mooi zou het zijn om een kindje te geven wat het tekort komt? Tja. Ik was een wereldverbeteraar, maar ook heel naïef.

Mijn man vond het een goed idee om ons te verdiepen in adoptie, maar hoe meer informatie we verzamelden, hoe minder het bij ons leek te passen.

Zo kwamen we bij pleegzorg. Voor ons gevoel een verborgen wereld. We hadden er geen flauw idee van dat er in Nederland zoveel kinderen waren die wachtten op een pleeggezin! Zodoende volgden we het traject en even later maakten we kennis met Dylano.

Onze eerste kennismaking verliep nogal stroefjes. Stiknerveus stonden wij voor de deur van de woongroep waar hij destijds woonde. We werden binnengelaten door een begeleidster die ons koffie aanbood. Even later trok een beweging aan de andere kant van de kamer mijn aandacht. Toen ik wat aandachtiger keek zag ik dat er in een hoekje een jongetje met een woeste bos haar weggedoken zat, zijn rug naar ons toegekeerd. Zou dit…. De begeleidster kwebbelde er gezellig op los alsof we bij haar op de koffie kwamen. Joh, ik wist me geen houding te geven! Moest ik aanstalten maken om contact te leggen of zijn aanwezigheid juist negeren?  Ik wisselde een paar gespannen blikken met mijn man en besloot “het onderwerp” al fluisterend maar eens aan te snijden bij de begeleidster. Zij stelde ons gerust, hij was een ‘kat-uit-de-boom-kijker’. Ze riep de 5-jarige Dylano erbij en liet ons begaan. Ik had me alles voorgesteld bij een eerste ontmoeting, maar hier wist ik me geen raad mee. Dylano maakte geen oogcontact, sprak niet en kwam onzeker over. We probeerden een spelletje te doen, wat te vertellen over onszelf, ons huis en onze huisdieren. En zo kroop een uur voorbij. Het was tijd voor ons om te gaan.

Met een knoop in mijn maag zat ik in de auto op weg naar huis. Had ik wat anders moeten doen? Wat vond hij van ons? Zou hij ons wel aardig vinden? Ik wist in elk geval zeker: ik wil dit bange vogeltje een veilig nest geven. Het zou niet gemakkelijk worden, maar ik wilde alles gaan proberen om een lach op dat gezichtje te krijgen. Later hoorden we dat Dylano toen nog niet verteld was dat wij zijn pleegouders zouden worden om teleurstelling bij hem te voorkomen.

Dit was het begin van iets moois. Dylano kwam bij ons wonen, inmiddels alweer bijna negen jaar geleden. Wat volgde was een hoop gelach en een hechte band. Deze zomer wordt hij 13.

Inmiddels hebben wij nog 3 kinderen een plekje mogen geven: Johanna van 5, Dewi van 2 en Mina van 1. Ze zijn allemaal anders, hebben allemaal hun eigen verhaal en hun eigen achtergrond, maar samen vormen wij een hecht pleeggezin waarin soms een traantje gelaten wordt, maar er vooral veel gelachen wordt!