Column van een pleegouder - Frank

Iedere maand schrijft een pleegouder een column voor XONAR. Deze maand is Frank weer aan de beurt:

"Japie, wat word je snel groot! Je kwam als een kleine kleuter bij ons, nu ben je hard op weg naar 8 jaar." 

Japie at vrijwel niets wat hij niet kende. Nu eet hij bijna alles en groeit-ie hard. Dat ging zeker niet vanzelf. Iedere  maaltijd was een strijd; soms zaten we wel bijna een uur aan tafel met twee keer tussentijds opwarmen. Mijn valkuil is gebrek aan geduld, maar dat heb ik snel afgeleerd met Japie. Als het bord leeg was, deden pleegvader en pleegmoeder een dansje met een bijbehorend Japie-liedje tot grote hilariteit van de kleine man. Nu hoeft het vaak niet meer, maar doen we voor de lol toch soms het dansje met z'n allen.

Samen kijken we ook regelmatig oude foto's en filmpjes om alles een plek te geven. Gisteren was zijn reactie nog 'ik ben echt veel cooler geworden', maar ook 'wat heb ik toch een geluk dat er zoveel mensen voor mij zijn'.

Soms is Japie nog erg jong voor z'n leeftijd. Maar steeds meer, o.a. door positieve invloed van klasgenootjes, word hij meer een binkie. 'ik wil een telefoon, want die en die hebben er ook een'. Als we dan nee zeggen, komt al snel 'ik vraag het wel aan mama'. Want waar een ander kind beide ouders tegen elkaar uit zou proberen te spelen, heeft Japie nog meer partijen om te bewerken. Gelukkig zitten we op  één lijn en communiceren we veel, wat heel belangrijk is voor de verhoudingen. Ik snap dat dit in veel pleeggezin-situaties zeker niet vanzelfsprekend is.

Hij zit nu weer op een punt dat vragen komen als 'ik kan toch weer terug als het beter gaat?' of 'ik kan nu veel beter meehelpen want ik kan veel meer'. Of de lollige variant ' kunnen we niet gewoon met z'n allen hier gaan wonen?'. Ik heb met hem te doen, want deze vragen en gedachten zijn nogal wat voor een ventje van 7. Keer op keer leggen we het rustig aan hem uit, maar het blijft in zijn achterhoofd spelen.

Ik kan me hier soms best wel druk om maken. Hoe gaat zijn en onze toekomst eruit zien? Hoofddoel is dat het hem goed gaat. Nu is hij 7 en bijna 3 jaar bij ons. Maar wat als hij 10 is en bijna 6 jaar bij ons? Wat zijn dan de vragen en hoe is dan de situatie, waarmee gaat hij worstelen?

Nog even en er is weer een schooljaar voorbij. Ik ben benieuwd wat de zomer met Japie gaat brengen. Er komt vast een moment ergens op een terras in het buitenland dat ie zegt 'gezellig zo, hè?!'