Column van een pleegouder - Frank

Iedere maand schrijft een pleegouder een column voor XONAR. Deze maand is dat Frank:

Onlangs zaten we in het vliegtuig terug uit Spanje. Op bezoek bij de 3e opa en oma van onze pleegzoon, mijn ouders. Want opa's en oma's heeft-ie zat.

Ik zat aan het gangpad en onze pleegzoon, laten we hem Japie noemen, zat op de middelste stoel. Vriendin en dochter aan de andere kant. Bij ons zat een oudere mevrouw. Japie kan nogal nieuwsgierig en druk zijn, maar ik ook. Het duurde dan ook niet lang voordat de mevrouw ons aansprak: "Uw zoon lijkt wel enorm op zijn vader, wat leuk!" Vaak gaan we er niet op in, maar soms is het toch leuk om even de reactie te zien. Japie zei dan ook "Dat is niet mijn vader maar mijn pleegvader." Je bent dan al snel een kwartier verder met allerlei vragen, maar ook vaak complimenten.

Een vraag die je vaak krijgt of waar mensen moeite mee hebben om te stellen: "Wat als hij ooit weg of terug  gaat?" Dan zeggen we altijd: "Natuurlijk zal dat tegenvallen. Maar als hij het in die tijd bij ons goed en leuk heeft gehad, dan denken wij dat hij klaar is voor die toekomst. Dan zijn wij meer dan blij."

Even terug naar die zoon/pleegzoon situatie. In het begin -en ook nu nog steeds- leggen we hem uit, hoe het zit en hoe de lijntjes lopen. Je merkt dat hij het snapt en vaak ook trots is. Hij heeft immers nog meer mensen, waar hij aandacht van krijgt. Als men in een winkel wel eens zegt "En jongen, lekker met de pap op stap?" zegt-ie jolig en trots tegen me: "Jij bent ook wel een beetje mijn vader!"

Zeker in het begin ging hij me te pas en te onpas voorstellen aan mensen. Op school, bij vriendjes of met sporten: 'Kijk, dat is mijn pleegvader.' Als we onder vrienden en hun kinderen zijn, noemt hij ons ook vaker papa of mama; omdat de rest dat ook doet, denken we.

Japie heeft in de eerste jaren van zijn leven geen vaderfiguur gehad. Het was dan ook best een 'makkelijke' vacature, want na wat voetballen, fietsen, sleutelen aan oldtimers en veel aandacht waren we al snel dikke vrienden. Bij mijn vriendin hield hij wat meer afstand in het begin. Hij heeft immers zijn moeder, die hij toen eens per week zag; inmiddels wat vaker. Ik had een lege plek gevuld, mijn vriendin was een goede tweede keus. Maar met de tijd (inmiddels 2,5 jaar) zie je dat dit helemaal gelijk getrokken en in balans is. Hij kiest zelf met welk onderwerp hij naar wie gaat. Hij heeft praatjes, zit lekker in zijn vel, eet goed (lang geduurd) en het gaat goed op school.

Al met al is Japie een lekker ventje en zijn we blij dat we dit mogen doen!