Oneindig | Column van een Pleegmoeder

Iedere maand schrijft een pleegmoeder een column voor XONAR, deze maand met het thema 'Oneindig'

Geertje (40), is illustrator, vormgever, schrijfster én pleegmoeder. Ze schrijft maandelijks een column over haar belevenissen in pleegouderschap.

Soms ligt Harrie op de grond. Om met zijn vuilniswagen te spelen of gewoon, om even op de grond te liggen, want dat doen peuters. En soms als ik dat zie, dan schrik ik. Want hoe hij daar dan ligt, doet me ineens heel sterk denken aan dat verdronken Syrische jongetje op het strand, een paar jaar geleden. Een gevoel van afschuw overspoelt me. Hij is nu bijna even oud als dat jongetje, dat nooit ouder zal worden dan drie.

Soms zijn er dinosaurussen in onze huiskamer. “Oh nee, de dino’s komen” roept Harrie dan. “Welke kleur?” vraag ik altijd. “De blauwe!!” roept hij terwijl hij aan me begint te trekken. “Dat zijn de ergste!” zeg ik en ren met hem mee. Samen hollen we naar de keuken en weer terug naar de huiskamer, lachend over de bank, we kruipen onder de eettafel door en dan klimmen we op de salontafel. Daar kunnen de blauwe dino’s niet bij. En even, als we zo hand in hand rennen, flitst er een beeld door mijn hoofd. Wat als je écht moet vluchten met je kind. Hoe leg je dat uit? Dat hij nu móet rennen. Dat hij alles moet achterlaten. Zijn bedje, zijn huis, zijn vuilniswagen.

Ik was altijd al een softie, maar sinds Harrie in ons leven is, kan ik niets meer verdragen. Heftig nieuws raakt me zo hard dat ik volledig van slag ben. De ergste feiten probeer ik te vermijden, wat nog knap lastig is als je bij een krant werkt trouwens. Ik voel me er schuldig over, want ik vind dat ik het wel zou moeten weten, maar ik kán het gewoon niet.

Dat komt omdat het idee dat ik Harrie zou kwijtraken het vreselijkste is dat ik me kan voorstellen. Ooit zei iemand tegen me: je houdt van dit kind, maar je weet niet hoe het was geweest als je een biologisch kind gehad had. Dat is waar. Maar zonder pathetisch te worden: ik zou mijn leven voor hem geven, zonder meer. Ik hou oneindig veel van hem. Hoe zou ik dan van een eigen kind nog meer kunnen houden? Wat is meer dan oneindig?

Ik denk, een moeder is een moeder.

Ik ken een moeder wiens kind maar een paar dagen per week thuis kan wonen. Ik ken een moeder wiens kind gestorven is in de buik. Ik ken een moeder die geen kinderen kan krijgen maar zielsveel houdt van haar stiefkinderen. Ik ken een wensmoeder die niets liever zou willen dan kinderen krijgen, maar dat niet kan vanwege haar slechte gezondheid. Ik ken een moeder die wakker ligt van de zorgen om haar kinderen. Ik ken een moeder wiens kinderen allemaal uit huis geplaatst zijn en die daar veel verdriet van heeft.

Ik ben een moeder die geen kinderen kan krijgen. Ik ben een moeder die pleegmoeder werd.

Wensmoeders, biologische moeders, pleegmoeders en stiefmoeders. Curlingmoeders, loedermoeders en tijgermoeders. Moeders met maar één kind of moeders met een heel huis vol. Moeders in Nederland of moeders waar ook ter wereld.

Mama zijn is oneindig. 

Oneindig veel zorgen én oneindig veel liefde.