Hij-die-niet-genoemd-mag-worden | Column van een Pleegmoeder

Iedere maand schrijft een pleegmoeder een column voor XONAR, deze maand over Hij-die-niet-genoemd-mag-worden.

Geertje (39), is illustrator, vormgever, schrijfster én pleegmoeder. Ze schrijft maandelijks een column over haar belevenissen in pleegouderschap.

‘Sjarel Sjravel’ noemen we hem, of ‘Zeiverklaos’. Maar meestal gewoonweg ‘d’n Directeur’, vanwege de ijzeren vuist waarmee hij dit huishouden bestiert. En soms, om Jeroen te laten schrikken, noem ik hem ‘Kind 1’.

Maar zo heet hij natuurlijk niet. Hij heeft een prachtige naam. Zo leuk, dat we al meermaals de vraag hebben gekregen hoe we toch op die aparte naam zijn gekomen. Maar een pleegkind is geen asieldier dat je bij thuiskomst even kunt hernoemen. Zijn ouders gaven hem die die naam en zo heet hij voor altijd.

Maar het is een naam die ik hier niet wil en kan delen, vanwege zijn privacy. Dus noemde ik hem tot dusver ‘De Baby’. Maar de baby is al bijna geen baby meer. Het staat ook zo houterig. Er moet dus een alias komen, een AKA, een koosnaam. En dat is waar ik vastloop.

Heb je enig idee hoe lastig het is om een naam te verzinnen voor een kind dat al een naam heeft? Alles klinkt gek, want; zo heet hij niet.

Even overweeg ik de naam die we voor ons eigen (biologische) kind hadden bedacht. Pas 4 weken zwanger, maar we waren het er meteen over eens, als het een jongen wordt, dan heet hij Baer. Maar Baer werd nooit geboren, een paar weken later verdween hij weer uit ons leven .

Nee, dit is Baer niet.

Voor een dochter wist ik het trouwens ook al. Anne. Het is een lange traditie van oudste dochters in onze familie om naar hun oma vernoemd te worden. Mijn oma heet Gerda, mijn moeder Anneke, ik ben Geertje, mijn dochter zou dus Anne worden. Generaties terug gaat die traditie. En stopt bij mij.

Nu kunnen jongens natuurlijk ook prima Anne heten. Maar dan wordt het wel allemaal nog ingewikkelder. Nee, Anne is het ook niet.

Eens denken… Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden? Als Harry Potterfan spreekt me dat wel aan, maar het is zo lang. Of in diezelfde geest: Lord Volmetsnot. Zie, nu word ik er melig van.

Roald? Naar mijn favoriete kinderboekenschrijver. Maar is dat niet pretentieus? Hoewel, pretentieus zou zijn als ik hem Fjodor zou noemen.

Het helpt ook niet echt dat ik een naam wil die staat voor alles wat hij voor ons betekent. Nooit had ik gedacht dat we nog eens van een klein baby’tje zouden mogen houden, en daar was hij ineens. Tien jaar heb ik moeten wachten. En nog heeft hij alle verwachtingen overtroffen. Dat gevoel kun je niet in een woord, in een naam vatten.

Misschien moet ik het ook niet willen.

Het is maar een alias. Een koosnaam. Koos. Koos? Alleen, ik had ooit een hondje dat Koos heette, is dat niet raar?

Ik weet het echt niet meer... Wie helpt?

Suggesties mogen naar info@geertjegrom.com of via facebook.com/geertje.grom