Een leerzaam cadeau | Column van een Pleegmoeder

Iedere maand schrijft een pleegmoeder een column voor XONAR, deze maand over 'Een leerzaam cadeau'

Geertje (40), is illustrator, vormgever, schrijfster én pleegmoeder. Ze schrijft maandelijks een column over haar belevenissen in pleegouderschap.

“Wat moeten we dáár nu weer mee.” verzucht Jeroen enigszins humeurig.
Ik kijk peinzend naar de grote doos op tafel, zojuist afgeleverd door de begeleider van de ouders van Harrie.
“Wie geeft er nu een loopwagen aan een kind van 15 maanden oud?” klaagt Jeroen verder. Want het is nog erg vroeg in de ochtend en dat is geen tijd om redelijk te zijn.
“Tja. Ze wilde het natuurlijk vorige maand al geven, maar het was te laat bezorgd” werp ik tegen.
“Toen kon hij óók al lopen.”
“Ach, het is lief bedoeld.”

Het is niet de eerste keer dat Harrie minder praktische cadeaus van zijn ouders krijgt. Kleren die drie maten te klein zijn of juist véél te groot. Een doos blokken waar ‘vanaf 18 maanden’ op staat, voor zijn eerste verjaardag. En vooral: veel. Iedere keer als hij op bezoek is geweest bij zijn ouders, krijgt hij weer een tas vol knuffels, speelgoed en kleertjes mee.

En nu dus een loopwagen.

“Ik schroef ‘m wel in elkaar” zeg ik, “en dan maken we een paar leuke foto’s met Harrie en die sturen we op naar de ouders. Dan leggen we dat ding daarna wel op zolder.”

Het is een kleurrijke looptrainer in de vorm van een zebra, nog nieuw in de doos. ‘Helpt kindjes bij het zetten van hun eerste stapjes’ lees ik. Hij kan ook veel meer dan de saaie houten loopwagen waarmee Harrie daadwerkelijk leerde stappen. ‘Ronddraaien, kantelen, rollen, klikken, draaien. Deze zebra zit boordevol leuke activiteiten voor uw baby’ belooft de verpakking.  De wagen is bovendien uitgerust met ‘oplichtende knopjes en meezingliedjes en zinnetjes over cijfers en letters.’ Al lopend leren dus. Wel efficiënt.

Ach, een gegeven zebra kijkt men niet in de bek. Dus ik stuur Jeroen op excursie naar ons rommelhok om de juiste schroevendraaiers te vinden. Harrie krijgt nu ook door dat ik iets ga uitvoeren waarbij zijn assistentie gewenst is.

“Die?” vraagt hij, terwijl hij zijn kleine mollige vingertje in de doos prikt.
“Dat is een cadeau van jouw papa en mama” vertel ik hem.

Hij helpt mee de boel uit de doos te trekken en loopt meteen weg met het hoofd van de zebra. Als ik wil schroeven pakt hij resoluut het stuk gereedschap van me af. Hij wil óók met dat stokje in dat gaatje peuren; dat ziet er leuk uit. Ondanks zijn hulp is het na een tijdje toch gelukt om een loopwagen te produceren die overeenkomt met het plaatje op de doos. Ik pruts nog wat batterijen in de romp. En klaar.

Het ding begint meteen vrolijke deuntjes te neuriën. Harrie kijkt opgetogen naar de flikkerende lampjes en bewegende onderdelen. Ik pak snel mijn telefoon en maak een paar foto’s van zijn blije snoet en het cadeau. Dan tilt hij met één hand de wagen op en loopt trots met zijn looptrainer door de woonkamer. De rest van de dag zijn hij en zijn zebra onafscheidelijk.

Ach, wat zegt leeftijd nu helemaal, juist grote mensen zijn soms een beetje dom. Waarom zou je in het gareel lopen? Uiteindelijk is een zingende zebra wel gewoon een zingende zebra. Gekregen van mensen die van je houden. En dat is een hoe dan ook een fantastisch cadeau.