De Wet van Harrie | Column van een Pleegmoeder

Iedere maand schrijft een pleegmoeder een column voor XONAR, deze maand over 'De Wet van Harrie'

Geertje (40), is illustrator, vormgever, schrijfster én pleegmoeder. Ze schrijft maandelijks een column over haar belevenissen in pleegouderschap.

Ik ken de wet van Murphy, maar is er ook een wet die dicteert dat zodra je bijvoorbeeld met een manke hond naar de dierenarts gaat, het beestje daar loopt als een zonnetje? Of dat je computer niet meer werkt totdat je er iemand bij roept, en dan lukt het ineens wel? Die wet geldt in ieder geval ook voor zieke kinderen op de opvang. Ze bellen dat je koter zowat op sterven na dood is en terwijl jij je het licht voor de ogen fietst om nog op tijd afscheid te kunnen nemen, tref je daar een kind in blakende gezondheid aan (‘hij was net echt nog héél ziek hoor’), dat je dan toch maar mee naar huis neemt, want je hebt nu toch al je werk afgezegd.

Heel erg vind ik dat vandaag overigens niet. Het is net middag geweest en de zon begint lekker door te komen. Het werk kan ik ook vanavond wel afmaken, want wat is er nu fijner dan met een dreumes door het park te wandelen? Ik lijn de honden aan en we gaan naar buiten.  

Onderweg wijst Harrie alle bomen aan. ‘Die! Die! Boom?’ Zonder te kijken waar hij loopt hobbelt hij op de boom af en streelt de bast. ‘Aaien’ zegt hij. Sommige bomen krijgen ook een kusje. Heel snel gaat de wandeling daardoor niet, maar we hebben geen haast.

Aan het begin van het park valt mijn oog op een sticker, die daar op een prullenbak geplakt is.

‘Onafhankelijke corona enquête’ staat er op. En: ‘MENS BLIJVEN IS BELANGRIJKER DAN ANGST’. VERTROUW UW IMMUUNSYSTEEM NIET DE MEDIA (en dan een pijltje) MEDIA = VIRUS.

Ik wandel in gedachten verder. De media, dat ben ik ook, want ik werk voor een krant. Ik ben vormgever, columnist en illustrator. Ben ik ook een virus? Besmettelijk? En waarom is mens blijven belangrijker dan angst? Kun je überhaupt mens zijn als je geen angst hebt?

Een gezin passeert me, en hoewel ik anderhalve meter afstand hou, duiken de ouders zowat de struiken in om ons te ontwijken. Zouden ze weten dat ik van DE MEDIA ben? Het jongste meisje, dat wat achteraan loopt, blijft staan om James Hond te aaien.

“Niet doen Kyra! Loop maar snel door!” klinkt het achter me.
“Ja maar ik wil hondje aaien!”
“Loop. Door.”
Terwijl het meisje haar ouders gehoorzaamt, sist de moeder haar toe: “Die hond heeft een muilkorf, die bijt!”

Oh ja, dat vergeet ik soms. James trekt aan de riem (ligt ongetwijfeld aan de opvoeding) daarom draagt hij een snuitband. Een riem over zijn bek, zodat hij minder hard kan trekken. Sommige mensen denken dat dat een muilkorf is, hoewel de band niet echt om zijn mond zit, maar van een afstandje snap ik best dat een leek zich kan vergissen.

Vergissen is menselijk. Angst ook trouwens. Alleen is het wel raar om bang te zijn voor een hond met een muilkorf. Honden zónder muilkorf zijn namelijk hoe dan ook gevaarlijker.

Ik snap wel dat mensen bang zijn. Zelf ben ik overal bang voor. Autorijden. Sociale gelegenheden. Dat ik mijn laars aandoe en dat er dan een muis in zit. En mijn grootste angst: dat er iets met Harrie gebeurt. Dat laatste is sinds hij in ons leven is mijn ergste nachtmerrie. Ik probeer me daardoor echter niet te laten leiden, want dan kom je nergens meer. Dus Harrie mag van ons hoog klimmen, hard rennen en vaak vallen. Hij kent geen angst.

Het is goed om bang te zijn voor een levensgevaarlijk virus en daarnaar te handelen. Zo’n sticker roept weerstand op, en weerstand, dat kunnen we wel gebruiken. Mensen bang maken met nepnieuws, dat is het echte gevaar, niet de media. De wet van Murphy zegt dat wat er verkeerd kan gaan, ook daadwerkelijk verkeerd gaat. Ik geloof liever in de wet van Harrie; soms valt het allemaal best mee, als je maar de tijd neemt om bomen te aaien. En prullenbakken met stickers erop zo hard mogelijk voorbij rent.