De laatste | Column van een Pleegmoeder

Iedere maand schrijft een pleegmoeder een column voor XONAR, deze maand haar laatste met als titel 'De laatste'.

Geertje (40), is illustrator, vormgever, schrijfster én pleegmoeder. Ze schrijft maandelijks een column over haar belevenissen in pleegouderschap. Dit is haar laatste column voor XONAR.

Terwijl ik probeer de kamer op te ruimen, hoor ik buiten een plons. Ik zucht.
“Harrie?” roep ik.
“Jahaa?”
“Sta je nu met je schone kleren in het zwembadje?”
“Neehee!”
Ik zucht nog maar eens, want het antwoord van een peuter is ongeveer even betrouwbaar als een paraplu van papier. Terwijl ik naar de achterdeur loop, hoor ik nog meer gespetter. Ik kijk naar buiten en daar staat Harrie met zijn lange groene broek, midden in het opblaasbadje.
“Ik heb je net aangekleed, nu ben je weer helemaal nat!”
“Nee mama! Droog!” houdt hij vol.
Ik til hem met moeite uit het badje (mamaahaa!) en pel de natte broek van zijn lijfje. “Zo en nu naar binnen” mopper ik. “Je gaat zo met papa naar het zwembad. Het grote zwembad. Daar mag je zo nat worden als je wil.”
“Ja spetter spetter! Mama ook mee?”
“Nee schatje, ik moet werken” zeg ik, terwijl ik hem droge kleren aantrek.

Jeroen smeert nog een paar boterhammen en dan vertrekken ze, vader en pleegzoon. De voordeur valt dicht en kijk om me heen in ons - ineens heel stille - huis. Er lijkt hier wel een bom ontploft. Het blijft me verbazen hoeveel troep één kleine peuter kan maken voor 10 uur ‘s ochtends. Ik pluk een paar stickers van de hond, verzamel natte kleren en vergeten boterhammen en draag twee fietsen en een driewieler naar buiten. Zo, de rest zal straks moeten. Nu eerst schrijven.

Mijn laatste column voor XONAR. Waar moet die over gaan? Ik kijk naar buiten. De zon begint al aardig te schijnen, mussen tjilpen vrolijk in de heg. Eigenlijk geen weer om binnen te zitten.

Ik lees de aantekeningen terug in mijn kleine blauwe boekje. Als er wat leuks gebeurt, dan probeer ik dat daarin op te schrijven. Korte anekdotes. Flarden van herinneringen.

Ik lees: schilderwater opdrinken. Ah ja, dat was op vakantie. Toen waren ik en Harrie met waterverf aan het spelen. Harrie pakte de beker met water om de kwasten uit te spoelen en vroeg toen ineens: Harrie opdrinken?

Ik vertelde hem dat dat geen goed idee was.
“Mama opdrinken?” bood hij toen aan.
“Nee dankjewel lieverd”
“Hier mama, drink maar op, is wijn.”
Van die dingen dus.

Het is eigenlijk wel heel leuk om zo’n archief van herinneringen te hebben. Dingen die ik anders misschien vergeten was. De afgelopen drie jaar schreef ik (bijna) elke maand voor jullie een column over wat er speelde in ons leven. Soms grote dingen, meestal hele kleine.

Over het eerste bezoek van Pleegzorg bij ons thuis, dat ik zo manisch heb lopen poetsen. Over het lange wachten en mijn nieuwsgierigheid; oh wat voor kindje zou er toch bij ons komen wonen? Over hét telefoontje; als ik die column teruglees dan voel ik weer dezelfde kriebels in mijn buik. Ook schreef ik over onze pleegzorgen; wat als hij niet lang zou mogen blijven. Maar hij mocht wel blijven, voor altijd. En dus schreef ik over wandelingen met Harrie, over toevallige ontmoetingen, over de vensterbank en over vuilniswagens.

Ja het is mooi om terug te lezen. Het was een hele reis, maar nu is het klaar. Ik gun een andere pleegouder dit podium. Want liever dan dit stukje te tikken, was ik daarstraks gewoon mee gaan zwemmen. Ik gun mezelf wat meer tijd met Harrie. Tijd om nieuwe herinneringen te maken, in plaats van oude op te schrijven.

Voor wie Harrie niet kan missen: volg ons gerust op facebook of instagram.
facebook.com/geertje.grom/
instagram.com/geertjegrom/

Of lees mijn column in Zine, het zaterdagmagazine van De Limburger.