Column van een pleegouder - Jolan

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Jolan.

“Loslaten, dat moet je nu toch echt eens doen hoor, ik word tenslotte 15 jaar.”

Pfffffff…..Toch vindt ik het heel lastig. Maar goed…even terug kijkend vanaf de eerste schooldag tot aan de herfstvakantie, moet ik zeggen dat ik wel heel goed mijn best heb gedaan om los te laten. Met een knoop in de maag dat weer wel natuurlijk. En trots dat ik ben, niet alleen op mezelf maar vooral op onze pleegdochter, want jeetje wat is ze gegroeid en nog steeds groeiende.

Ging ze de eerste twee jaar met de bus naar de middelbare, nu gaat ze zelfstandig met de fiets helemaal naar Heerlen. Ik weet het, het is echt niet het einde van de wereld, maar toch. Voor zo’n moederkloek als ik is het een wereldreis. Ze had flink geoefend samen met mijn man, en het ging hartstikke prima. Toch wilde ik liever dat hij de eerste schooldag met haar mee fietste. Nee, dat gaan we echt niet doen, ik ken de weg nu wel uit mijn hoofd, protesteerde ze nog. “Ja maar stel dat de fiets kapot gaat, of nog erger: stel dat je niet gezien hebt dat er een gat in de weg is?!”, was mijn reactie. “Jaaaahaaaa, we weten nu wel dat je bezorgd bent…. Bohhhh, van alle moeders moet ik er weer eentje hebben die overbezorgd is”.  Oké, ik moest haar gelijk toegeven.

Na een weekje school, kwam de volgende vraag: “Ik wil mascara op, mag het? Please, please….?? En ik wil ook Concealer hebben om de puistjes te verbergen”. “Prima ga maar kopen”, was mijn antwoord. Ik kreeg meteen de vraag terug of ik ziek was, omdat ik meteen zei dat het prima was. Ik vertelde haar dat ik niet ziek was, maar dat ik er op haar jouw leeftijd uitzag als ‘Pipo de clown’ toen ik met make-up ging experimenteren. Dus enkel mascara leek me beter dan uitzien alsof je naar een carnavalsavond gaat.

Vandeweek ging ze dus met twee vriendinnetjes naar Sittard, shoppen en naar de kermis. Ik wilde eigenlijk zeggen “liever niet, want in de stad is het Oktoberfeest in volle gang”. Mijn man zag het waarschijnlijk aan mijn gezicht dus vóór ik iets kon zeggen, reageerde hij al: “Tuurlijk, hartstikke leuk! Amuseer je maar met de meiden”. “Ja maar, weet je…..”, probeerde ik nog te zeggen, maar werd onderbroken: “nee mam laat het los!” Dus liet ik het los, al kon ik het niet laten om snel nog te roepen dat mijn man zou brengen en halen, dat ze  haar dikke jas aan moest doen omdat het koud was, en haar erop te wijzen dat ze zowel bankpas als cash geld (voor het geval dat de pas het niet doet) mee moest nemen. Uit het ‘jaahaa’ en ‘bohhhhh’ kon ik opmaken dat ze geen behoefte had aan mijn tips.  Ze kwam thuis met leuke verhalen en kadootjes, een zak warme pinda’s voor mij, een trui voor haar zelf, en voor de kleine spruit een leuk truitje. Wat had ze genoten.

Inmiddels loopt ze vanuit school ook stage in een supermarkt. Daar is ze zelf heel trots op, we genieten van al haar verhalen. En wat al helemaal geweldig is, is dat ze op deze stageplek zelf gevraagd heeft voor een baantje. Eerst durfde ze niet en wilde ze dat mijn man meeging, maar hier heb ik nu eens een stokje voor gestoken. “Jij kunt dat heel goed zelf vragen, dat weet ik zeker”.

Nou, én of dat ze het zelf heeft gevraagd: twee keer in de week mag ze komen vakkenvullen. Trots vertelde ze dat ze binnen 20 minuten een baan geregeld had. “En weet je mam, ik verdien er heel veel geld mee! Ik heb mijn bankrekeningnummer doorgegeven, dan kan ik sparen voor allemaal leuke kleren. Maar ik wil het maandgeld nog van jullie wel blijven krijgen, hoor.  Voor het geval ze vergeten mijn salaris uit te betalen”. Ja wijsneus, het komt wel goed met jou. Maar laat mij toch zo af en toe lekker moederkloeken en zorgen…..daar word ik blij van”. Ik zie dat ze een wenkbrauw fronst terwijl ze naar mijn man kijkt...