Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

We zijn weer los. Na vier weken Spanje moest alles weer in het gareel. Een nieuw avontuur in groep 5 op een nieuwe school en het tweede voetbalseizoen. We moeten er weer even inkomen. Al moet dat snel, want veel keuze heb je niet.

De nieuwe school... Wat heeft Japie een lol. Waar Japie voor de vakantie nog mocht proefdraaien en mee mocht lopen in groep 4, is hij nu echt begonnen in groep 5. Weer een andere klas met andere kinderen, maar hij past zich super aan. Regelmatig heb je al nieuwe vriendjes op bezoek of ga je ergens spelen. Iets wat jij en wij misten op je oude school, o.a. omdat dat een regionale school was. Nu is ons huis, oude boerderij met grote speelschuur en wei ook aantrekkelijk voor schoolvriendjes uit de buurt. Dus er wordt vaak bij ons gespeeld. Vorige week liepen hier op een middag na school.

Ook onze twee dochters vinden al die nieuwe gezichten maar wat interessant. Deze week was er een schoolfeest met als thema piraten. Trots ging Japie als piraat naar school. 's Avonds waren alle kinderen en ouders er voor een groot feest. Het viel ons en andere ouders al op hoe goed je op gaat in de groep. Een groep die toch al vier jaar grotendeels met elkaar opgegroeid is. Ook voor onze eigen sociale contacten is de stap nieuwe school en voetbalclub goed gebleken.

Het is helaas niet enkel goed nieuws en leuke dingen. Tijdens de zomervakantie is gebleken dat Japie's eigen moeder ernstig ziek is. Vooralsnog lijkt het behandelbaar, maar toch met een onzekere uitkomst. Dan komt toch het zware moment dat je dit moet gaan vertellen aan Japie, samen met zijn moeder. In eerste instantie leek het nog niet helemaal binnen te komen, maar dit duurde niet lang.

De vaste mama-middagen kwamen te vervallen, net als de logeerpartijtjes die we net wat meer aan organiseren waren. De regelmaat is er dus af en dat merken wij aan hem. Een heftige tijd met veel emotie en onbegrip. Hij belt veel met zijn moeder en dat doet hem goed.

Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat het morgen vier jaar geleden is dat Japie bij ons kwam wonen. Toen hadden we zelf nog geen kinderen; nu lopen er drie rond. We wisten niets of weinig. Binnenkort is het zelfs zo dat hij inmiddels meer dan de helft van zijn leven bij ons woont. Wat een ontwikkeling heeft hij doorgemaakt. Leuk ventje, trotse pleegouders!