Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Soms lopen we een beetje vast

Ons eerste kind was een pleegkind en daarna volgden er nog 2 van ons zelf. 'Ons zelf' klinkt raar naast pleegkind. Ik zie ze alle drie als gelijk en zo worden ze ook behandeld. Als iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, is het antwoord altijd 3 (en niet 2+1). Maar het is natuurlijk niet zo. We hadden het er onlangs over, hoe we daar beter op moeten letten, voor hem. Japie heeft een andere achtergrond en veel meegemaakt in de eerste 1000 dagen van zijn leven, zeker in vergelijking met onze kinderen.

De eerste 1000 dagen bepalen voor een kind voor een belangrijk deel zijn ontwikkeling en blik op het verleden en de toekomst. Hij is nu bijna de helft van zijn leven bij ons, maar juist die eerste helft maakt dat hij anders naar de wereld kijkt of anders reageert. En daar moeten we vaker bij stil staan.

Zeker nu zijn moeder, zoals in een eerdere column aangegeven, flink ziek is. Het zit hem heel hoog, hij heeft veel vragen, is emotioneel en komt nu op een leeftijd dat hij de gang van zaken beter snapt. Toch net even vaker een momentje met hem pakken om over alles te praten. Alles hoeft dan niet alles te zijn, maar net even één of meerdere onderwerpen die op dat moment spelen. Na de voetbalwedstrijd op zaterdag gaan we altijd samen ergens een broodje eten. Dat is zo'n moment. Dan komt hij ineens met vragen over van alles.

Einde van het jaar is voor hem een voordeel om pleegkind te zijn, zo zegt hij zelf. Meerdere opa's en oma's en ouders, dus veel cadeautjes. Hij is ook nog eens jarig met Kerstmis. Dat vindt hij dan wel weer mooi, ondanks alles.

Nu even een lichtere toon. Japie zit op ski-les. We gaan op wintersport, iets wat we ‘voor’ de kinderen altijd deden en nu iets minder. Het werd wel eens tijd dat hij ook sneeuw mag gaan happen. Ieder zondag een uur en het gaat hem heel goed af. Dat is met alle nieuwe dingen zo. Misschien is dat zijn veerkracht. Hij pakt alles aan en vindt vrijwel alles goed. Kom maar op, zo kijkt hij ook uit zijn ogen.

Zo ook drie weken geleden. Wat was het leuk om met XONAR en andere pleegkinderen en ouders naar Fortuna te gaan. Lekker laat op mogen blijven, een smulbox, een gewonnen wedstrijd en natuurlijk het veld op met de spelers. Een beetje nerveus maar met veel bravoure was hij er klaar voor. “ik ga dat veld op!”. Hij heeft het iedereen verteld: "Heb je me gezien?”