Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Voetbal en Sinterklaas

Inmiddels zitten de eerste 2 maanden voetbal er al op, op weg naar de winterstop. Wat heeft Japie een lol. 30 leeftijdsgenootjes die iedere maandag en woensdagavond over het veld vliegen. Het is voor ons ook nog wel even schakelen want stipt 17.45 moet Japie aangekleed op het veld staan. Beide avonden valt hij voldaan in slaap. Hij is met kerst jarig en valt daardoor, volgens de KNVB, net in een hogere leeftijdsgroep. Hij is op het veld ook een van de kleinere. Daarbij is hij nog best 'jong' voor zijn leeftijd. Dit levert nog wel eens discussie op met de trainer. Die verwacht voetbal, Japie denkt te kunnen spelen. Ik vind het heerlijk 3x per week langs de lijn te staan. Je hebt de trainer en het team, zoals je altijd doet, alles al verteld. Waarom je niet thuis woont, wie ik ben naast het veld etc. Japie wil alles altijd duidelijk hebben, ook voor anderen. Soms denk ik wel eens: niet meteen alles vertellen Japie. Maar het gaat met zo’n trots en bravoure dat het ook weer mooi is.

Japie heeft al 4 wedstrijden meegedaan. 2 flink verloren, 1x nipt verloren en gisteren voor het eerst gewonnen. Maar iedere week gaat Japie met een goed gevoel naar huis, het gaat om plezier en niet om winnen. Ook gaan we na de wedstrijd samen lunchen, ons zaterdag mannenmomentje. Voor de wedstrijd lijkt dat dan ook bijna belangrijker: waar gaan we straks een broodje eten? Regelmaat, immens belangrijk voor Japie.

Vorige week stond Japie 's nachts ineens naast ons bed. Hij had in bed geplast. Kwam dat 2 of 3 jaar geleden nog wel eens voor van spanning/stress over zijn situatie was het nu van andere gezonde spanning: Sinterklaas. Eén Sinterklaasjournaal was genoeg om blinde paniek te hebben als Japie 's avonds iets hoorde buiten. We beseffen goed dat dit jaar voor hem de laatste keer kan zijn, dus we halen alles nog eens uit de kast. Ik sta, als hij in bed ligt, aan wortels in zijn schoenen te knagen of we zitten een uur een kleurplaat te maken voor de hoofdpiet.

Ik ben echt benieuwd wat er na de feestdagen gaat gebeuren. Japie gaat waarschijnlijk naar een andere school. Van speciaal kleinschalig onderwijs naar een 'gewone school met veel meer kinderen' zoals hij zelf zegt. Gaat hij zijn draai vinden? Is hij opgewassen tegen klasgenootjes zonder ‘rugzakje’? Hij zal vast moeten wennen maar met zijn veerkracht komt dat helemaal goed.

Wat we wel zeker weten is dat we over een week of 10 zelf nog een kindje krijgen. Schitterend, ook Japie voelt zich wederom de grote broer. Waar we midden 2021 nog kinderloos waren, hebben we er begin 2025 drie. Wat een rijkdom! Apart is de volgorde, omdat we weten dat veel pleegouders een pleegkind erbij krijgen. Bij ons was Japie het eerste kind in huis. Waar hij bij zijn moeder de jongste was, is hij hier de oudste. Dat staat hem goed!