Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Verandering op komst!

Inmiddels hebben we onze draai gevonden met 3 kinderen in huis. Japie is een trotse grote broer voor zijn 2 zusjes. Waar Japie en onze oudste dochter elkaar nog wel eens flink in de weg wilden zitten, trekken ze nu wat meer naar elkaar toe. Soms zijn ze zowaar samen aan het spelen. Er zit bijna 5 jaar leeftijdsverschil tussen dus zo vanzelfsprekend is dat niet.

Binnenkort wordt alles weer anders. Begin mei gaan we eerst nog lekker op vakantie, voor het eerst met z’n vijven.  Zwangerschapsverlof is na de vakantie voorbij en er moet weer gewerkt worden, dat zal nog wel wat meer organisatie met zich meebrengen hier thuis. Maar belangrijker nog is dat Japie van school gaat wisselen.

Na groep 1, 2, 3 en 4 op special onderwijs gaat hij de stap maken naar regulier basisonderwijs. We zijn supertrots. Van een leerachterstand, logopedie en social-emotionele uitdagingen is hij opgeklommen naar de top van de berg. Dat heeft hij toch maar even gedaan. Op zijn huidige school liep hij al een tijdje tegen de grenzen aan en liep hij voor op de klas. Dit werd goed gesignaleerd, waarna men tot de conclusie kwam dat hem daar houden hem zou afremmen in zijn wil om te groeien. Zijn juf gaf zelfs aan dat ze dit in 20 jaar pas 2x had meegemaakt, des te specialer.

Inmiddels zijn we al een dag gaan kijken op de basisschool in onze wijk, dat beviel hem wel. Ook omdat er enkele kinderen van zijn voetbalteam zitten. Dit was toch iets wat hij miste op zijn huidige school, kinderen uit de wijk. Ik verwacht dan ook dat er al snel kinderen komen spelen na school of dat hij graag meegaat naar een vriendje.

Na de meivakantie gaat hij 2 weken 2 dagen proefdraaien en als dit allemaal goed gaat, gaat hij de rest van het schooljaar over naar de nieuwe school. Zo kan hij al lekker wennen voor na de zomer. Japie heeft nog geluk ook, want zo kan hij op beide scholen nog mee met het schoolreisje, dubbel plezier.

Als ik dit zo opschrijf besef ik wederom hoe bijzonder dit is. Hij is van ver gekomen, heeft veel veerkracht getoond en heeft het echt zelf gedaan. Supertrots.

Ook zien we hem langzaam veranderen in een binkie van 8. Uiteraard door eigen ontwikkeling maar ook onder invloed van leeftijdsgenoten bij het voetballen (4x in week) of de kinderen van vrienden van ons. Het kleine jongetje zoals hij ons kwam 4 jaar geleden is er langzaam af. Ik ben benieuwd hoe hij over 4 jaar is. Dan kijken we vast terug naar deze tijd waarin de grote stap naar een nieuwe school gemaakt werd, een belangrijke mijlpaal in zijn toekomst.