Opgeven is geen optie

Als ik vraag of ze me kunnen vertellen waarom ze als gezin in contact gekomen zijn met XONAR vraagt François quasi-lachend ‘Hoe lang heb je?’.

Twee vermoeide gezichten kijken me aan via een beeldscherm. Gezien de maatregelen spreken we elkaar via ZOOM, maar dit maakt François en Angelica niet minder open of eerlijk. Samen nemen ze me mee in hun verhaal.

Het is alweer drie jaar geleden dat Danique, de dochter van François en Angelica, in aanraking kwam met XONAR. In die tijd had Danique veel last van woede-uitbarstingen en maakte ze heel moeilijk contact met François.

‘Papa kon in haar ogen niets goed doen. Alles wat papa deed, moest door mij bevestigd worden. Ze accepteerde simpelweg geen gezag vanuit hem. Ze was toen vier jaar oud, maar dit speelde eigenlijk al langer’, vertelt Angelica.

Ze besluiten hier met de school van Danique over te praten en samen gaan ze op zoek naar welke instantie het beste aansluit. Zo kwamen ze bij XONAR terecht. Het gezin lijkt baat te hebben bij de hulp, maar dat is helaas steeds van korte duur geeft Angelica aan:

‘We zijn in mijn ogen nooit verder gekomen. In sommige dingen is Danique gegroeid en zijn wij als ouders gegroeid, maar het voelt soms een beetje als een trukendoos. Dan denken we samen met Isabelle (hun hulpverlener) nu hebben we het! Dan prikt Danique er toch weer doorheen en werkt het wederom niet meer. Dan kunnen we weer opnieuw beginnen.’

Daniques gedrag verslechtert en ze krijgt te maken met een boel andere hulpverleners, die zijn gekomen en gegaan. Het gezin komt in contact met diverse ggz instellingen, ziekenhuizen, gemeenten en andere jeugdzorginstanties. Dit is zwaar voor hen:

‘Je gaat door omwille van je kinderen, hoe zwaar het ook is. Steeds ben je weer hoopvol. Er worden vaak zulke gouden bergen beloofd, maar toch lijkt de oplossing zo ver weg. Maar opgeven is simpelweg geen optie’.

Danique woont inmiddels enkele dagen per week bij haar opa en oma, hier lijkt het beter te gaan. Deze beslissing was ontzettend moeilijk voor François en Angelica. Ze geven aan haar het liefst gewoon thuis te hebben, maar ze zijn er bang voor dat Danique dan ontspoort.

‘Als we deze keuze niet gemaakt zouden hebben, dan was ze misschien wel uit huis geplaatst. Dan waren we haar misschien wel kwijt. Rationeel gezien weten we dus dat we de juiste keuze hebben gemaakt, maar ons gevoel zegt echt iets anders. Maar soms moet je nu eenmaal, om de juiste keuzes te maken, je gevoel uitzetten en je verstand laten spreken’, vertelt François.

Toch proberen ze vooruit te blijven kijken. Binnenkort start Danique met een andere therapie op het gebied van trauma en hechting bij een ggz instelling. Ze hopen hiermee de kans dat Danique weer volledig bij hen komt wonen te vergroten. Ondertussen loopt de hulpverlening vanuit XONAR door, iets waar zowel François als Angelica heel blij mee zijn:

‘De hulp vanuit Isabelle is enorm fijn. We kunnen echt ventileren en er wordt van alle kanten meegedacht hoe het anders kan. We behalen niet direct de resultaten die we zouden willen behalen, maar we zijn wel erg dankbaar voor de hulp die geboden wordt.’