Mee leren leven

Vol vertrouwen en hoop verhuisde Amy enkele jaren geleden voor de liefde naar Nederland. Inmiddels woont ze binnen XONAR Vrouwenopvang & Hulpverlening. Lees hier haar verhaal.

Amy wordt 35 jaar geleden geboren in Indonesië. Ze heeft het daar als jonge vrouw niet makkelijk. Haar familie veroordeelt haar omdat ze nog niet is getrouwd en geen eigen gezin heeft. Ze heeft het gevoel niet zichzelf te kunnen zijn en merkt dat ze steeds ongelukkiger wordt. Dan ontmoet ze in 2017 Rens via een internationale datingsite. Er is meteen een klik en na enkele maanden besluit Amy om Rens op te zoeken in Nederland.

‘Ik was onder de indruk van hem en zijn familie. Het voelde echt heel fijn. Ik bleef hier toen 3 maanden en ik vond het echt vreselijk toen ik weer terug moest naar Indonesië. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weer terug naar Rens en zijn familie.’

Na enkele maanden krijgt Amy haar verblijfsvergunning, waarmee ze 5 jaar in Nederland mag blijven. Ze is dolblij en keert korte tijd daarna terug naar Nederland. Rens ontvangt haar met open armen en de eerste paar maanden gaat het goed. Na enkele maanden beginnen zich echter de eerste scheurtjes in de relatie te vertonen.

‘Ik zat veel thuis en had eigenlijk alleen zijn moeder die mij gezelschap hield. Rens werkte veel, dus na enkele maanden begon de verveling wel toe te slaan. Ik wilde graag aan het werk, net zoals ik in Indonesië gedaan had. Daar was hij het niet mee eens. Het leek wel alsof hij alleen maar wilde dat ik de hele dag bij hem of zijn moeder zou zijn.’

Rens wil niet dat Amy aan het werk gaat, zelfs niet als vrijwilliger. Als ze besluit dit toch te doen, zijn er geregeld conflicten tussen de twee. Het komt zelfs zo ver dat Rens op een dag naar de organisatie komt waar Amy als vrijwilliger de catering verzorgt en er daar een schreeuwende ruzie ontstaat. Amy begint zich steeds meer te realiseren dat het gedrag van Rens niet normaal is en zoekt hulp.

‘In Indonesië is het niet gebruikelijk om om hulp te vragen als het niet goed gaat binnen een relatie. Het was voor mij dan ook wel een stap om dit te doen. Ik realiseerde me dat dit niet verder kon gaan op deze manier dus ik ben naar de dokter gegaan en heb me laten verwijzen naar een psycholoog.’

Door de hulp die ze krijgt wordt ze gesterkt in haar gevoel dat de relatie niet goed zit. Inmiddels heeft ze haar vrijwilligerswerk achter zich gelaten en is ze gestart als ondersteuner bij een zorginstelling. Iets dat Rens al helemaal niet ziet zitten. Hij wordt steeds vaker boos op Amy en pakt haar in deze buien alles af, van haar telefoon tot haar sleutels. Toch blijft Amy bij hem.

‘Ik ben 2 jaar bij Rens gebleven. Ik wilde het proberen te accepteren, ik wilde een familie. Niemand is perfect, zijn zwaktes daar zou ik wel kunnen leven heb ik mezelf zo vaak gezegd. Toch voelde ik me niet blij, ik had zo veel stress. En daarvan gaf ik dan mezelf de schuld.’

Op een dag escaleert de situatie. Als Amy terugkomt van een bezoek aan de moeder van Rens zegt ze de buurman gedag. Rens wordt ontzettend boos hierover, hij zegt dat ze aan het flirten is met andere mannen en beschuldigt haar van van alles en nog wat. Er wordt hard geschreeuwd, niet de eerste keer die week. Dan staat even later de politie voor de deur.

‘Ik kreeg een keuze, blijven of weggaan. Ik koos voor het tweede. Ik kon de eerste nacht terecht bij kennissen van mijn werk. De dag erna kon ik terecht bij een opvang. Hier moest ik nadenken wat ik wilde. Ik ging nadenken dat het voor Rens en zijn familie ook beter zou zijn als ik weg zou blijven. Ik hou nog steeds van ze, maar ik kan en wil niet meer terug.’

Het is de start van coronatijd en Amy verblijft binnen verschillende opvangen. Ze komt na zo’n twee maanden terecht bij de Vrouwenopvang van XONAR waar ze haar eigen appartement krijgt.

‘Ik voel me hier zo veilig en fijn. Ik heb een lieve buurvrouw en ben ontzettend blij met de hulpverlening hier. Er wordt echt gekeken naar wat jij specifiek nodig hebt. Ik had bijvoorbeeld geen fiets, dus dat hebben we samen geregeld. Maar ook hulp bij het krijgen van werk, het vinden van een woonruimte. Mijn hulpverlener is er echt voor me, met welke vragen ik ook zit.’

Amy heeft inmiddels werk gevonden waar ze binnenkort start. Hierna gaat ze op zoek naar een eigen woonruimte. Ze heeft mooie plannen voor de toekomst. Zodra ze eraan toe is zal ze de Vrouwenopvang verlaten, maar ze wordt dan wel nog begeleid door een ambulante begeleider van XONAR. Hierdoor heeft ze, zeker de eerste tijd, altijd iemand om op terug te vallen.

‘Ik vind het bijna magisch hoe alles is gegaan de laatste maanden. Als ik mijn situatie nu vergelijk met die van een paar maanden geleden voel ik me zo gelukkig en vrij. Ik wil een carrière maken in de zorg en dat gaat me lukken, ik weet het zeker!’

De namen in dit artikel zijn omwille van privacy redenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.