500 km fietsen voor autisme, een onvergetelijke ervaring

Op de fiets voor autisme. Een actie die XONAR medewerker Monique Houben op het lijf geschreven is.

Een dik jaar geleden startte ze met deze nieuwe hobby en inmiddels is Monique fervent wielrenner. Toch was haar passie voor wielrennen niet haar enige drijfveer om deel te nemen aan de 500 km lange fietstocht van Friesland naar Valkenburg:

‘Als mama met een zoon van 17 jaar met autisme èn als ambulant hulpverlener in de autisme hulpverlening binnen XONAR, draag ik heel graag mijn steentje op een sportieve wijze bij aan de Nederlands Vereniging voor Autisme (NVA). Ik weet uit eigen ervaring hoe bijzonder maar ook hoe intensief de zorg en opvoeding is met een kind met een bijzonder brein. In mijn ogen is de bekendheid over autisme en hoe het auti-brein werkt helaas nog te weinig. Ik wens daar graag meer bekendheid en meer begrip voor. De NVA is de vereniging in Nederland die zich daar hard voor maakt en daarom steun ik de NVA dan ook heel graag. En wat is er mooier dan mijn steun geven met behulp van het uitvoeren van mijn passie, namelijk sporten! En in het bijzonder wielrennen!’

Monique heeft ook een aantal collega’s weten te motiveren om een steentje bij te dragen en op de fiets te springen. Zo is collega Leo Reijnen de volledige tocht mee gegaan en heeft  directeur zorg Jean Koolen de laatste twee dagen zijn fietskleding ook aangetrokken om mee te fietsen. Diverse andere collega’s doneerden een mooi bedrag waarvoor haar dank groot is. Het zijn prachtige intense dagen geworden die Monique voor geen goud had willen missen:

‘Het was echt een onvergetelijke ervaring, met onvergetelijke ontmoetingen en indrukken. Er deden 40 deelnemers mee die de volledige tocht fietsten en er waren ongeveer 20 mensen die 1 of 2 dagetappes mee deden. Een groot deel van de mensen die meefietsten hadden zelf de diagnose autisme. Het was heel mooi en ontroerend om te zien hoe open velen van hen waren over hun eigen diagnose. Ik heb het als heel waardevol ervaren dat ik een inkijkje heb mogen krijgen in hun belevingswereld en hoe zij in het leven staan en wat zij meemaken in hun dagelijks leven. Velen van hen gaven aan het wel zwaar te vinden, niet alleen fysiek maar ook met name het mentale stuk. Er waren toch de hele dag vele (sociale) prikkels te verwerken en ik heb dan ook echt enorm veel respect voor hen. 1 deelnemer vertelde me dat hij zelf pas sinds een jaar weet dat hij autisme heeft. Zondag bij de finish vroeg ik hem hoe hij de hele tocht en het groepsgebeuren ervaren heeft. Hij antwoordde dat hij in het normale dagelijkse leven constant op z’n hoede is in het contact en communicatie met mensen omdat hij constant bang is iets verkeerds te zeggen en hierop beoordeeld of veroordeeld te worden. Maar de afgelopen dagen voelde het totaal anders voor hem om in een groep te zijn met allemaal “gelijkgestemden”. Dit was een enorme openbaring en opluchting voor hem. Hij voelde zich veilig en begrepen en hierdoor is het hem gelukt om dit “sociale groepsgebeuren” ook 5 dagen vol te houden. Zijn verhaal ontroerde me enorm want hij had dit niet mooier en beter kunnen beschrijven. Dit is namelijk autisme!'

Door Corona was het sociale aspect van de tocht natuurlijk minder. Er was een stuk minder gelegenheid om als groep volledig bij elkaar te komen, zowel bij de pauzestops als in het hotel. Dat was volgens Monique van de ene kant jammer, maar van de andere kant denkt ze ook dat het voor een groot deel van de deelnemers juist wel weer prettig was dat er minder sociaal gebeuren was. De hele fietstocht is Monique zo goed bevallen dat ze er ontzettend naar uit ziet om volgend jaar weer deel te nemen. Ook is ze alweer bezig met een volgende actie:

‘Op 27 juni vindt de Tour d’Utrecht plaatst, een jaarlijkse wielertour (60, 150 of 200 km). Het geld dat daarbij opgehaald wordt komt dit jaar ook ten goede aan de Nederlandse Vereniging voor Autisme. Ik sta dus te popelen om daar ook aan mee te doen en 150 km lang weer te gaan genieten van de saamhorigheid onder de deelnemers onder het genot van het uitvoeren van mijn passie wielrennen (én autisme!).’

Monique en haar teamleden hebben met de tocht van Friesland naar Valkenburg een heel mooi bedrag opgehaald voor de NVA. Wil je ook nog iets bijdragen aan deze actie of een andere actie? Kijk dan eens op de website van de NVA >