Schaam je niet

De scheiding verloopt moeizaam, daarom besluiten Jacqueline en Sven een coach in te schakelen. Iemand die kan helpen, met name voor de kinderen. Toch gaat dit al snel mis.

‘Communicatie was altijd al lastig tussen Sven en mij. Het was vaak meer commanderen dan communiceren. Toch blijf ik hopen dat we weer door één deur kunnen met elkaar, alleen maar voor de kinderen’

Jacqueline gaat bijna 7 jaar geleden weg bij Sven. Een moeilijke beslissing, maar ze kon voor haar gevoel niet anders. Inmiddels zijn zij en haar twee dochters talloze hulpverleners en ondertoezichtstellingen verder.

‘De kinderen hadden een goede klik met de coach en hadden er voor mijn gevoel ook echt iets aan. Sven was echter niet zo gecharmeerd van de werkwijze. Toen mijn budget vanuit de verzekering op was voor dat jaar heb ik Sven gevraagd zijn verzekering aan te spreken. Hij wilde dit niet en gaf aan dat de kinderen niet meer mochten gaan. Hij was hier heel stellig in en ik wilde ook niet met iets verdergaan waar hij zo duidelijk niet achterstond. Daarom zijn we gestopt met de coaching’, vertelt Jacqueline.

Ondertussen wonen de twee niet meer samen en hebben ze allebei een nieuwe relatie. De kinderen gaan een keer per twee weken naar Sven. Dit gaat een tijdje goed, totdat de twee meiden vreemde verhalen beginnen te vertellen. Beiden klagen over Sven: ‘Papa is zo streng, hij kan zo boos worden, hij doet vervelend tegen me’. Jacqueline weet niet of ze dit moet geloven en blijft Sven verdedigen:

‘Hij blijft toch hun vader en ik wist niet zo goed wat er precies waar was. Ik was er zelf immers niet bij. Ik wilde ook gewoon heel graag dat ze hun vader hadden en goed contact zouden blijven houden’

Na een tijdje wordt het voor Jacqueline echter duidelijk dat er toch echt iets aan de hand is als de kinderen naar Sven gaan. Als er dan ook nog een melding vanuit de BSO gemaakt wordt, wordt team jeugd geïnformeerd. Zowel Jacqueline als Sven gaan ermee akkoord dat Bureau One wordt ingeschakeld. Maar ook dat escaleert vrij snel.

‘Steeds als er een verslag werd toegestuurd waarin stond dat Sven anders moest reageren naar de kinderen trok hij weer de stekker uit het traject. Dan konden we weer opnieuw beginnen. Ik was tevreden over One, maar er kon vanuit hun ook niet veel meer gedaan worden dan dit. Toen het niet meer ging, volgde er een raadsonderzoek’, geeft Jacqueline aan.

De kinderen worden onder toezicht gesteld en XONAR wordt ingeschakeld. Vanaf dat moment escaleert de situatie eigenlijk voortdurend, ook door erg heftige acties vanuit de nieuwe partner van Sven. Uiteindelijk besluit Jacqueline samen met een medewerker van XONAR om de meiden niet meer naar Sven te laten gaan.

‘Natuurlijk blijft Sven hun vader en in die tijd had hij ook net een nieuwe dochter erbij met zijn nieuwe partner. Ik wilde mijn meiden ook hun vader en halfzusje niet ontzeggen, maar het moest voor mijn gevoel wel veilig’, vertelt Jacqueline.

Helaas komen ze niet veel verder. Sven was het niet eens met de stukken door XONAR en dient een klacht in. Er wordt daarom besloten een andere hulpverlener in te schakelen. Dan lijkt er opeens een heel andere Sven te ontstaan. De hulpverlener is heel intensief betrokken bij Sven en de communicatie gaat veel beter tussen hem en Jacqueline. Jacqueline is blij, vooral omdat ze nu als gezin bij XONAR kunnen blijven en niet alweer helemaal opnieuw moeten beginnen:

‘We zijn langzaam begonnen het contact weer op te bouwen. Toch was ik wel op mijn hoede, hoe kon hij nu opeens zo anders zijn?’

De opbouw gaat goed en Jacqueline ervaart voor het eerst een beetje rust. Zij en Sven maken zelfs weer een praatje als de kinderen gebracht en gehaald worden. Maar dan gaat het opeens weer volledig mis. Sven geeft eerst aan dat hij veel stress ervaart omdat zijn moeder in het ziekenhuis ligt en daarom de kinderen niet wil laten blijven slapen. Hij wisselt erg in wat hij wel en niet wil en dit zorgt ervoor dat Jacqueline nee zegt op het moment dat hij vraagt om een extra logeer moment. Hierdoor knapt er iets bij Sven. Hij wordt erg boos en wil niet meer praten. Hij geeft aan dat hij niet meer voor zichzelf in staat als hij Jacqueline zou zien. Ook de hulpverlener dringt niet meer tot hem door.

‘Ik heb toen de beslissing genomen dat ze niet naar hem toe zouden gaan dat weekend. Het was echt niet om te pesten, maar ik wilde gewoon 100% zeker zijn van de veiligheid. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er hierdoor iets zou gebeuren met de kinderen. Ik voelde me daarin wel gesteund door XONAR, je merkt dat ze als organisatie toch echt volledig voor de kinderen gaan en hun belang voorop stellen. Ik voel me daarin echt gehoord’, geeft Jacqueline aan.

Inmiddels zijn de kinderen enkele weken niet meer naar Sven geweest. Ook Jacqueline weet dat dit geen structurele oplossing is:

‘Ik merk dat ik een beetje aan het einde van mijn Latijn ben. Ik heb altijd hoop gehouden, en heb dat stiekem nog steeds, dat we er samen wel uit zouden komen. Ik wil gewoon dat we samen onze kinderen als echte co-ouders kunnen opvoeden. Ik denk alleen steeds vaker dat dit een onrealistische droom is en dat vergt wel veel van me, ook fysiek. Wat de toekomst brengt weet ik niet, maar ik ben wel heel blij dat we nu XONAR nog hebben om ons hierin te ondersteunen. Het enige wat ik andere ouders in dezelfde situatie mee wil geven is: zoek op tijd hulp. Schaam je niet, het is alleen maar goed om zo vroeg mogelijk om hulp te vragen.’